บทนี้เดิมเขียนด้วยภาษาฮีบรู แบ่งออกเป็น 55 วรรค

พยานต้นฉบับ

บางสำเนาต้นฉบับในยุคต้นที่มีข้อความของบทนี้เป็นภาษาฮีบรูมีลักษณะเป็นต้นฉบับเมโซเรติก (Masoretic Text) ได้แก่ ฉบับอะเลปโป (Aleppo Codex; ศตวรรษที่ 10) และ ฉบับเลนินกราด (Leningrad Codex; ค.ศ. 1008)[5]

สำเนาต้นฉบับโบราณที่หลงเหลืออยู่ของคำแปลเป็นภาษากรีกคอยนีที่รู้จักในชื่อเซปทัวจินต์ (ทำขึ้นในช่วงไม่กี่ศตวรรษสุดท้ายก่อนคริสตกาล) ได้แก่ ฉบับวาติกัน (Codex Vaticanus; B; G {\displaystyle {\mathfrak {G}}} B; ศตวรรษที่ 4) และฉบับอะเล็กซานเดรีย (Codex Alexandrinus; A; G {\displaystyle {\mathfrak {G}}} A; ศตวรรษที่ 5)[6][lower-alpha 1]

การอ้างอิงในพันธสัญญาเดิม

• 1 พงศาวดาร 2:1–2: ปฐมกาล 35:23 -26[10]
• 1 พงศาวดาร 2:3: ปฐมกาล 38:3 -5; กันดารวิถี 26:19 -21[10]
• 1 พงศาวดาร 2:4: ปฐมกาล 38:29 -30; กันดารวิถี 26:19 -21[10]
• 1 พงศาวดาร 2:5: ปฐมกาล 46:12 ; กันดารวิถี 26:19 -21[10]
• 1 พงศาวดาร 2:6: โยชูวา 7:1 ; 1 พงศ์กษัตริย์ 5:11[10]
• 1 พงศาวดาร 2:7: โยชูวา 7:1 [10]
• 1 พงศาวดาร 2:9–12: นางรูธ 4:19 -22[10]
• 1 พงศาวดาร 2:13–15: 1 ซามูเอล 16:5–13[10]
• 1 พงศาวดาร 2:16–17: 2 ซามูเอล 2:18; 2 ซามูเอล 17:25[10]